Solmaya yüz tutmuş peri masallarından birinde bir Prenses yaşardı. Bu Prenses öylesine parlak öylesine hoş beyaz saçlara sahipti ki ona Ay Prensesi ismini takacaktı krallığındaki çocuklar. Ay Prensesi güçlü adalet duygusu ve yaşama olan saygısıyla tanınırdı, bu duyguyla beraber kararlılığı karşısında kimse onu durduramazdı. Ay Prensesi her ne kadar krallığını varlığıyla aydınlatsa da krallıktaki halkın saf olmayan kökenleri nedeniyle hiçbir zaman hayallerindeki kadar mükemmel bir krallığa ulaşamazdı. Prenses harici krallıktaki herkes solgun tenlere, çirkin çehreler ile kirli kana sahiptiler. Oysaki prensesin teni oldukça canlı, çehresi oldukça hoş ve kanı kutsaldı. Buna rağmen Prensesin yüreği elvermiyordu halkını karanlığa, krallığının dışındaki soluk topraklara sürmeye. Ait oldukları yerin orası olduğunu göz ardı edip herkesin mutlu olabileceği hayalindeki krallığı kurmaya çalışıyordu. Prensesin asil kanı onu her zaman doğru olanı yapmaya iterken, halkının kirli kanı onları yanlışa ve yozlaşmaya itiyordu. Ay Prensesinin çabalarını, sorunlarını ve nazını her gece gökyüzüne çıkan Mavi Ay dinlerdi. Prensesin çabaları her ne kadar elinden gelen olsa da bu çoktan yozlaşmış halkı için yeterli değildi. Prenseslerine ihanet etmek adına çoktan örgütlenmeye başlamıştı halk, onları ele geçiren yozlaşmanın farkında olamamıştı Prenses. Her zamanki iyimser haliyle, halkındaki bu değişimi görememişti. Uzaklardaki bu krallığın güzeller güzeli Prensesi, halkının kötülüğünü iyileştirebileceğini düşünüyordu. Bu saf düşünceleri, koynunda bir yılan beslediğini fark etmemesini sağladı Prensesin.