**Shells Town, Dex’in Evi**
Dex Morgan, mutfak masasının başında, babasının ona yeni aldığı tabancayı inceliyordu. Babası, sert ve disiplinli bir denizciydi; Dex’i de tıpkı kendisi gibi yetiştirmek istiyordu. Tabanca, babasının oğluna denizci olma yolunda attığı ilk adımdı. Ancak Dex’in hayalleri bambaşkaydı. Onun kalbi denizlerde, özgür bir korsan olarak atıyordu. 
Annesinin sesini duyduğunda irkildi. “Tabanca mı aldın ona? Denizci mi olacak o da, tıpkı senin gibi?” diye sordu annesi, endişeyle.
Babası, kararlı bir ifadeyle karşılık verdi. “Evet, olacak. Oğlum denizlerde görev yapacak, onurla hizmet edecek.”
Dex, masanın başında sessizce otururken, anne ve babasının arasında büyüyen bu tartışma bir kez daha alevlenmişti. **”Yine aynı tartışma,”** diye düşündü. İçinden bir an önce buradan kaçıp gitmek, denizlere açılmak geliyordu.
“Denizci olmak istemiyorum,” dedi sonunda sessizce, ama sesi aralarındaki gerilimle dolu odada yankılandı.
Annesi, ona destek vererek, “Dex’in hayalleri farklı,” dedi. “Onu kendi hayallerinle kısıtlayamazsın.”
Babası sertçe karşılık verdi, “Hayal değil bu, görevdir. Dex, gerçek dünyada hayatta kalmak zorundasın. Bu tabanca sana, sorumluluklarını hatırlatacak.”
Dex’in elleri, babasının verdiği tabancayı sımsıkı kavradı. **”Sorumluluk,”** diye düşündü. **”Peki ya benim hayallerim?”** 
O sırada dışarıdan, liman tarafından gelen bir hareketlilik dikkatini çekti. Pencereden bakınca, denizcilerin hızla bir araya toplandığını ve bir şeyler konuştuğunu gördü. Babası da dikkatini çeken bu hareketlilik üzerine pencereden baktı ve kaşlarını çattı.
“Luffy,” dedi, başını çevirmeden. “Bir korsan limana girmiş. Göreve gitmem gerek.” 
Dex, o anın kendisi için mükemmel bir fırsat olduğunu anladı. Babasının aceleyle evden çıkmasını beklerken, kalbi hızla atıyordu. Babası gider gitmez, Dex hemen hazırlanmaya başladı. Bu onun için bir işaretti. **”Şimdi ya da hiç,”** diye düşündü. 
Annesinin dikkatini dağıtmak için bir bahaneyle içeri girdi, “Anne, deniz kenarına biraz bakmak istiyorum. Hemen dönerim.” 
Annesi endişeyle baksa da, başını salladı. “Dikkatli ol,” dedi sadece. 
Dex, cebine tabancayı ve birkaç kişisel eşyasını sıkıştırdıktan sonra hızla evden çıktı. Limana doğru giderken, Luffy’nin karakolda yarattığı kaosu fark etti. O sırada limanda çok sayıda gemi vardı, ama gözleri tek bir gemiye, **Swift Sparrow**a takıldı. 
Geminin zarafeti ve çevikliği onu adeta büyülemişti. **”Bu gemiyle okyanusları aşabilirim,”** diye düşündü. Hemen harekete geçti. Limanın köşesinde bekleyen birkaç denizciyi geçip, gemiye doğru ilerledi. **Gemiler hakkında bilgisi, bu anı bekliyordu.** 
Bağlantı halatlarını çözmeye başladı. Yelkenler rüzgarı yakalamak üzereydi. Heyecanı doruktaydı. **”Bu benim şansım,”** diye mırıldandı. Babasının tabancasını beline sıkıştırdı ve dümeni kavradı. Gemi hızla limandan uzaklaşmaya başladığında, denizciler alarm verdi.
“Hey, o gemiyi durdurun!” diye bağırdı biri. Ama Dex çoktan harekete geçmişti.
Dex, limandan hızla uzaklaşırken, babasına ve annesine son bir kez daha bakmak için döndü. Babasının ona bıraktığı sorumluluğu değil, kendi özgürlüğünü seçmişti. Babasının verdiklerinden ve zorlamalarından kurtulmuştu. Şimdi, sadece kendi kararlarıyla yol alacaktı.
Bir yandan da Luffy’ye ve o kılıç ustası Zoro’ya bakıyordu. Onlar da kendi maceralarına doğru ilerliyordu. **”Bir gün, belki yollarımız tekrar kesişir,”** diye düşündü. 
Geminin güvertesinde durdu ve olmayan korsan şapkasını selam verir gibi çıkarıp denizcilere doğru kaldırdı. “Kaptan Dex Morgan, iyi günler diler!” diye bağırdı, gemi hızla uzaklaşırken.
Şimdi, Dex Morgan’ın macerası resmen başlamıştı. **Swift Sparrow**, onun için sadece bir gemi değil, özgürlüğe açılan kapıydı. Denizin rüzgarı yüzünü okşarken, içinde özgürlüğün ve maceranın heyecanı kabarıyordu. **”İşte bu, gerçek hayat,”** diye düşündü. 
Dex, denizlerde kendine yeni bir yer edinmeye kararlıydı. Ve bu, onun için sadece bir başlangıçtı.