“Sahi sen nereden bizim okula geçmiştin Demir?” İskender diye yola çıkıp kebap salonunda bulmuştuk kendimizi. Ocakbaşından gelen uğultular ve tabak çatal sesleri eşliğinde birbirimizi tanımaya çalışıyorduk biraz. Daha çok Demiri tabii.

“İzmirdeydim ben.” Herkes anlatmaya devam edeceğini düşünmüş boş boş yüzüne bakıyordu ancak o anlatmaktan kaçınıyordu.

“Neden taşındınız ki İzmirden?” Demir duraksadı. Kötü bir soru muydu?

“Bazı problemler yaşadık diyeyim. Ablam ile beraber buraya taşındık sonra.” Melisa sorduğu sorudan biraz pişmanlık duymuş olsa gerek arkasını sormadı. Bu problemlerin ne derece kötü olabileceğini çıkaramıyordum çünkü bu konuda tek bir mimik oynamamıştı yüzünde. Birbirimizle bakışıyorduk Demir önündeki et parçasıyla oynarken.

“İzmir’i çok arattı mı sana burası?” Enes başlamıştı şimdi. Büyük bir ilden bir ilçeye gelmişti. Kesinlikle aratırdı bu nasıl bir soruydu ki?

“Paşalar güzel bir ilçe. Güzel bir yaşam tarzı var buranın.” Gülümsedi Demir. Paşalarda aileler birbirine çok gidip gelirdi. Özellikle dost ailelerle akşam yemekleri çok sık düzenlenirdi.

Okulumuz da bu konuda oldukça sosyaldi. Hem öğrencileri hem de velileri kaynaştırmak için çok fazla etkinlik düzenlerdi. Ailelerin de hoşuna gittiği için ellerinden geldiğince finanse ederlerdi okulu.

“Sevgilin var mı?” Alara bunu ne zaman soracak merak ediyordum zaten. Demir hayır anlamında başını sallamakta yetindi ve bana baktı. Gülümsediğimi görünce bana geri gülümsedi ancak ben bu sorunun cevabına gülümsememiştim ki. .

“Sevdiğin biri var mı peki? Ya da yakın zamanda var mıydı? Bana güzel dedikodular ver hadi.” Şimdi hepimiz gülüyorduk işte. Alaranın açık sözlülüğü herkesi güldürüyordu. Geldiğinden beri sessiz sessiz oturan ve durmadan telefonunu kontrol eden Ada bile gülümsemişti sonunda.

“Üzgünüm Alara.”

“Hadii lütfen. .”

“Peki. . Vardı ancak unuttum artık.” Unuttuğu biri.

“İzmir’de mi kaldı? Uzaktan yürütmeyi denemediniz mi?” Demir duraksadı. Belki de sadece mesafeler onları ayırmıştı.

“O kadar sevmedik sanırım birbirimizi. Yani hala kimse yok diyebiliriz.” Demir konuşurken göz teması kurmayı çok seviyordu. Bu kadar ilgili olmak. . Çok yakında birkaç kızı kendine aşık edeceği kesindi. Göz temasımı kesiyordum artık. Ilgazın okuldaki popülaritesini üstüne çekiyordu ve ben yaşamaktan henüz vazgeçmemiştim.

“Peki sen Alara?” diye devam etti Demir.

“Onun aşık olduğu biri var.” Enes Alara’nın konuşmasına müsade etmeden atlamıştı. Alara hafifçe koluna vurdu Enesin.

“Kim olduğunu tahmin etmek ister misiniz?” diye ekledi. Alara kızarmış mıydı biraz?

“Dalga geçme Enes!Çıkmaya başladığımızda görürsün sen.” diye ekledi Alara. Enes kahkaha atmıştı.

“Nasıl olacak ki o? Kerem İstanbulda yaşamıyor mu?” diye sordu Ada.

“Bir süreliğine buraya gelecek diyeyim.” Gülümsedi Alara.

“Kerem Gündoğan seninle çıkacak?” Ada yazmakta olduğu mesajı yarıda bırakmış şaşkın şaşkın Enes’e bakıyordu. Ne Demir ne de Tolga etkilenmişe hatta anlamışa benzemiyordu.

“Neden olmasın?” Kocaman açtığı gözleri her an Enese saldırabileceğini gösteriyordu Alaranın.

“Bölüyorum ama, Kerem kim?” İlk kez konuşuyordu Tolga soluksuz yediği yemeğine ara vererek.

“Görüyorsun ya Enes, o da bir insan. Ünlü bir oyuncu olsa dahi herkes tarafından tanınmıyor. Yani aramızda uçurumlar yok.” dedi Alara.

“Tolga, Kerem buraya geldiğinde set ziyaretine sen de geliyorsun. Bir ünlüyle karşılaştığında doğal davranabilecek insanlara ihtiyacım var Enesin aksine.”

“Kerem buraya mı geliyor?” diye sordu Ada emin olmak için. Ancak tartışmanın hararetinde sorusu havada kaldı. Gözlerimiz kesiştiğinde başımla onayladım onu. Şaşkın şaşkın masayı dinliyordu.

“Ben mi doğal davranmayacağım? Senin gelmemen gerek asıl.” Bu tartışma çok anlamsız bir hal almıştı.

“Hadi bir iddia koyalım.” Demir ortalığı kızıştırmak istiyordu.

“Alara, Keremi tavlayıp en az üç defa randevuya çıkarırsa kazanır, daha az olursa Enes kazanır.”

“Ödül ne peki?” Heyecanla atladım.

“Birbirinize dilek hakkı borçlanabilirsiniz, dilerseniz.” dedi Demir ellerini birbirine kavuştururken. Alaranın hoşuna gitmiş olsa gerek anlaşmak üzere Enese elini uzattı.

“Kabul. Kölem olman hoşuma gider.” dedi. Enes ise endişeliydi. Az önce atıp tutuyordu ancak Alara’nın Kerem’i etkileyebileceği fikri çok da uzak gelmemiş olsa gerekti. Alara güzel kızdı. Herkes doğal sarışın değildi ve masmavi gözlerle doğmuyordu. Stereotip bir güzeldi Alara. Belki sadece çok uzun sayılmazdı ancak kısa da denemezdi.

“Öyle olsun.” Tedirgin bir şekilde el sıkıştı Enes, Alara ile.

“Alara.” dedi Ada ve devam etti”Acaba. . Kerem’le tanışma şansım var mı en azından bir fotoğraf için?” diye sordu kibar bir ses tonuyla.

“Aslında. . kalabalık gidip görgüsüzlük etmek istemiyordum. Bilenler ve duymaktan bıkanlar kulaklarını tıkasın çünkü sabahtan beri sağır sultana dahi duyurduğum bir şeyi tekrar anlatacağım. Kerem dizi çekimi için bir ay sonra bize yakın bir köyde kurulacak olan sete gelecek ve beni de davet etti. Tabii ki arkadaşlarımı da davet ettirdim. Sayı belirtmemiştim ama yine de çok kalabalık olmak hoş karşılanmayacaktır. . Belki biraz yakınlaştıktan sonra sizinle de bir gün geçirmemizi sağlayabilirim!” dedi neşeli bir şekilde.

“O günü çıkmaktan saymam ama.” dedi Enes. Hızla işaret parmağını savurmuştu Alaraya.

“Tamam Enes sayma. .” Elini itti Alara ve konuşmaya devam etti. Enes kollarını birbirine bağladı.

“Yine de aklınızda bulunsun, Kerem ile olan şansımı sabote edecek olursanız hepiniz üzerinde bir dilek hakkı isterim!” Güzel fikirdi. Tepkisiz kalarak sanırım kabul etmiştik.

***

“Gelemiyorum Alara.” Alara’nın ısrarları ve annemin kısıtlamaları arasında kalmıştım. Son gelen deneme sonuçlarımdan beri kardeşlerimle dahi sosyal bir etkinlikte bulunmam yasaklanmıştı. Tiyatroya alınmamış olmama bile müteşekkirlerdi çünkü daha fazla ders çalışmaya vaktim oluyordu.

Daha çok düşünmeye vaktim olduğunu atlıyorlardı tabii. Kafamın içinde dönüp duruyordu. Abilerim ve ben. Aramızda uygulanan çifte standartı atlatamıyordum mesela. ‘Onlara böyle kısıtlamalar yapmadınız hiç. ‘ dediğimde onlarda yaptığı hataları bende yapmamaya çalıştıklarını söylerlerdi. Alt tarafı birer yaş aralıktaydık. Bu bahane yaş farkı olan çocuklara uydurulur bir kere. Hem bu sene sınava girip bir üniversiteye yerleşecek olan Ilgazdı. Tolga ise seneye girecekti. Yine de onlar dışarıda arkadaşlarıyla vakit geçirirken ben evde kalıp ders çalışmak zorunda oluyordum. Henüz liseye başlamışken. Yani sınavıma henüz 3 sene varken.

Alara’nın sesinden hayal kırıklığını sezebiliyordum. İlkokuldan beri arkadaştık Alara ile ve liseye gidecek kadar büyüdüğümüzde annemin bana karşı daha az katı olup biraz daha özgür bırakacağını umardık istediklerimizi yapmak için. Ancak bir şeyler değişmiş ya da değişecekmiş gibi durmuyordu.

Telefonu kapatmak istiyordum artık. Bana değil anneme ısrarlarda bulunup ikna etmesi gerekiyordu Alaranın. Biliyordu bunu aslında ancak söylenmeden duramıyordu işte her seferinde.

“Alara kapatıyorum ben, size iyi eğlenceler.” Tolga olsa belki onlara katılabilirdim. Belki benim için biraz ısrarcı olsa en azından onunla çıkma ihtimalim olabilirdi. Bu aralar nazı çok geçiyordu anneme. Ancak o da kayıptı yine. Buğrayla olduğunu farz ediyordum. İlkokuldan bir arkadaşıydı Buğra ve dışarı genelde onunla çıkardı. Tek arkadaşı diyebilirdim. Demir gelene kadar öyleydi yani.

Pencereme atılan küçük bir taşın ince tıkırtısıyla masamın başından kalktım ve pencereyi araladım. Sokağın ilerisinde Enes ve Melisa bekliyordu. Alara ve Demir ise penceremin altındaydı. Demir? Arkadaşlarımla yeterince kaynaşmıştı demek ki, artık buluşmalarımıza davet ediliyordu. Alt sınıflarla takılmak onu rahatsız etmiyordu. Melisa o kadar ısrar etmişti ki Ilgaz’ı buluşmalarımızdan birine getirmem için. Ne kadar yalvarsam da bizimle takılmak istememişti sevgili abim.

“Ne işiniz var burada?” Darmadağın olan topuzumu çözüp saçlarımı az da olsa şekle sokup pencereyi açmıştım.

“Annenle konuşmaya geldim ama önce sana selam vermek istedik.” dedi Alara.

“Dur dur, çok sinirli bana. Sınavlarımın kötü geldiğini öğrenmiş. Asla izin vermez ve sizi benim yolladığımı düşünür. Bugün gelmiyim Alara nolur ısrar etme.”

“Ama. .”

“Alara biliyorsun kötü oluyorum.” Duraksadı Alara. Evet son zamanlarda uğraşmakta olduğum sorunlarda bana hep arka çıkmıştı ancak bazen sadece beni daha fazla görmek istediğinde. . o da tetikleyici olabiliyordu. Demir sessizce dinliyordu. Demiri bir türlü kabullenemiyordum ancak o sürekli etraftaydı ve ister istemez özel hayatıma şahit olup duruyordu.

“Peki o zaman. Bir daha ki sefere.” dedi Alara belli etmemeye çalıştığı kırgın bir ton ile. Gülümseyip el salladı bana. Demire hafifçe vurdu gidelim anlamında.

“Size yetişirim.” dedi Demir. Gitmiyordu ve gözlerini bana dikmişti.

“Hadi Demir.”

“Arabaya gidin.” dedi Demir. Arabayla mı gelmişti? Görünürde yabancı bir araçta yoktu sokakta. Uzağa park etmiş olmalılardı.

Sanki bana bir şey söyleyecekti ve arkadaşlarımın uzaklaşmasını bekliyordu. Ben de sessizce bekledim ve onları izledim. Demir son kez arkasına dönüp baktı. Yeterince gözden kaybolduklarında duvardaki demir süslemeye tutunarak pencereme doğru tırmanmaya başladı.

“Napıyorsun Demir?” Soluk soluğa devam ediyordu. Şaşkına dönmüştüm ancak fazla tepki vermemeye çalışıyordum. Annem ve babam evdeydi. Aklıma gelen ilk şeyi yapıp odamın kapısını kilitledim. Herhangi birinin odama dalıp Demir ile konuştuğumu görmesini istemezdim. Özellikle Ilgaz asla görmemeliydi. Duvardaki süslemeleri de sökerdi. Pencereme demir parmaklıklar da monte ederdi tabii.

Demir göz hizama kadar tırmanıp durduğunda tutmakta olduğu nefesini bıraktı.

“Tamamlayamadığımız bir konuşmamız vardı.” ne dediğini anlayamıyordum.

“Anlamadım?”

“Duvarlar diyorum.” Olamaz. Bu konuyu açamazdı, beni utandırıyordu. Yutkundum.

“Neden yeşil? Ya da mavi mi?” Benim odamdan bahsediyordu. Aslında seçtiğim renk viridiandı. Neden bilmiyordum ancak bu ton bana huzur vermişti katalogu incelerken. Adını da orada öğrenmiştim.

“Sevdiğim bir renk.”

“Orası neden beyaz?” Kar beyaz. Dört duvarın da aynı renk olması bana çok kısıtlayıcı gelmişti. Kapı ve pencerenin olduğu duvarlar kar beyazdı.

“Böyle olması hoşuma gidiyor.”

“Pek uyumlu durmuyor.”

“Sen öyle boyatmazsın öyleyse.” Gülümsedi bana. Bunun için tırmanmamıştı buraya.

“Pespembe bir oda bekliyordum. Henüz büyümemiş bir kız çocuğu için.” Hafifçe kaşlarımı kaldırdım. Ne demek için kaldıysa onu demesini bekliyor ve duvar saçmalığını kesmesini bekliyordum.

“Benden kaçıyorsan katılmam etkinliklerinize. Yalan söylemene gerek yok.” Ciddileşmişti. Söylediklerimin yalan olduğunu düşünüyordu.

“Böyle bir şey yok. Geleceğinden haberim bile yoktu.”

“Gerçekten lisede ders çalışmak için arkadaşlarını mı ekiyorsun?” Şaşırmıştı.

“İzin alamıyorum ne yapabilirim ki?”

“Alma?” Elini uzattı bana. Kaçmayı teklif ediyordu. Ah tabii benim nasıl aklıma gelmedi ki.

“Burada olmadığımı anlarlar.”

“Yatağını yastıkla doldururuz.”

“Orada olmadığımı da anlarlar.” Omuz silkti.

“Anlasınlar. Biraz kızarlar sonra geçer. Gece odanda olursun zaten çoktan. Koca bir cumartesimiz var.” Güneşli bir cumartesi gününü evde geçirmek zorunda kaldığımı bana hatırlatmak zorundaydı çünkü. Bastırmakta olduğum kötü hisleri uyandırmasa olmazdı. Pencereyi yüzüne kapattım ancak eliyle tuttu.

“Kızma. Sadece. . senin de olmanı istedim. Belki bir daha ki sefere risk almayı seçersin.” Pencereyi kapattığım gibi perdeyi güneşlik ile beraber örttüm. İnip gittiğini duyabiliyordum. Benim de olmamı istiyordu ve ben çıkamıyordum. Yine de gülümsememi durduramıyordum. Hep içimde olup beni kemiren o his garip bir bulantıyla karışmıştı.