Alarik, karanlık ormanın derinliklerinde yavaşça ilerliyordu. Gecenin zifiri karanlığı, üzerindeki pelerin gibi her yanı sarmıştı. Tek ışık kaynağı, elindeki büyülü fenerdi. Bu fener, ona ailesinden kalan tek hatıraydı ve içindeki karanlığı aydınlatan nadir şeylerden biriydi. Annesi, bu feneri ona verirken “Bu fener, her zaman yolunu aydınlatacak” demişti. Ancak o zamanlar Alarik, bunun ne anlama geldiğini tam olarak anlayamamıştı.

Fenerin titrek ışığı, ağaçların gölgelerini daha da korkutucu hale getiriyordu. Alarik, içindeki korkuyu bastırmaya çalışarak ilerlemeye devam etti. Zihninde, yıllar önce ailesini kaybettiği o lanetli gece canlanıyordu. Gölge Krallığı’nın askerleri, evlerine saldırmış, her şeyi yerle bir etmişti. O gece, Alarik’in hayatı sonsuza dek değişmişti.

Aniden, ormanın derinliklerinden gelen bir hışırtı ile irkildi. Feneri öne doğru uzatarak dikkatlice etrafına baktı. Gözleri, bir çift parlayan gözle buluştu. Bu, ormanın tehlikeli yaratıklarından biri olabilirdi. Alarik, büyülü yeteneklerini kullanarak hazırlıklı olmalıydı. Ancak, içindeki karanlık güçleri serbest bırakmak her zaman riskliydi.

Alarik, derin bir nefes alarak odaklandı. Elini ileri doğru uzattı ve fısıldadı: “Luminara!” Fenerin ışığı aniden parladı ve etrafı aydınlattı. Gözlerin sahibi, kocaman bir kurt ortaya çıktı. Ancak, kurt sadece bakmakla yetindi ve saldırıya geçmedi. Alarik, büyüsünün işe yaradığına sevinerek bir adım geri çekildi.

“Bu sefer atlattık,” diye fısıldadı kendi kendine. Ancak, içten içe biliyordu ki, gerçek tehlike henüz başlamamıştı. Gölge Krallığı’nın askerleri, onu ve direnişi bulmak için her şeyi yapacaklardı. Alarik, ailesinin intikamını almak ve Gölge Krallığı’nın zulmüne son vermek için daha da güçlü olmalıydı.

Ormanın derinliklerine doğru yürümeye devam ederken, aklında tek bir düşünce vardı: “İçimdeki ışığı bulmalıyım.” Çünkü sadece ışık, karanlığı yok edebilirdi.